TRANSCRIPT
Als ich klein war, gab es im Büro meiner Eltern eine Wand Regal voller Bücher. In den untersten Reihen waren Kinderbücher für uns bereitgestellt. Ich war damals regelrecht besessen von Märchenbüchern und zog diese mit Vorliebe aus dem Regal. Eins dieser Bücher hielt ich mit voller Überzeugung für magisch. Jedes Mal, wenn ich es zurück ins Regal stellte und am nächsten Tag wieder danach griff, war es ein neues Märchen. Dieser Wechsel setzte sich so lange fort, bis die Geschichten schließlich rotierten. Erst später stellte sich heraus, dass meine Mutter die Bücher heimlich austauschte und sich dabei köstlich amüsierte, während ich fest davon überzeugt war, dass ich ein wahrhaft magisches Buch in Händen hielt.
TRANSCRIPT
Pandaiva mwana mudiki, ndaiva mutimhu yemagymnastics yenyika yeZimbabwe. Nguva yemakwikwi nedzimwe nyika yaindinzwisa mudumbu chaizvo, asi zvainakidza pose pandaitamba zvakanaka ndichikunda vamwe. Mumwe wemakwikwi wandisingakanganwe wakaitirwa munyika yeNamibia pandaiva nemakore gumi nerimwe. Zvaityisa nekuti vamwe vandaikwikwidzana navo vekunedzimwe nyika vagonesesa. Zvisinei hazvo, ndakanakidzwa nenguva yandakafamba kuenda kunyika yeNamibia. Ndinoyeuka nguva iyioyo nemefaro mumoyo mangu.
TRANSCRIPT
초등학교 6학년 때, 한국에 온 지 반년쯤 되었던 나는 롤리팝이라는 핑크색 휴대폰을 들고 다녔어. 그런데 어느 날, 갑자기 휴대폰이 정지되었다는 안내를 들었지. 알고 보니, 인터넷 접속 버튼인 ‘네이트 버튼’을 실수로 눌러 몇 달간 만화를 본 탓에 요금이 200만 원이나 나온 거야. 이 버튼은 누르기만 해도 인터넷 요금이 폭등하는 위험한 버튼이었는데, 그걸 모르고 계속 썼던 거지. 더 웃긴 건, 이 기술을 개발한 사람이 바로 우리 아빠였다는 거야! 결국 돈을 직접 갚으라는 아빠의 말에 명절 세뱃돈을 모으고, 집안일을 하며 2년 동안 열심히 갚았어. 그 사건은 나를 철들게 하고 돈의 가치를 깨닫게 해준 잊을 수 없는 경험이었어.
TRANSCRIPT
સુન્દય સવાર નો નાસ્તો, સુન્દય સવાર નું રોઉતીને. હું પાંચ વરસ ની હોઇ, હું હાર સુન્દય સવારે દાદા સાથે ગાંઠિયા લેવા જતી હતી. એ ઊકલે ની દુકાન મારા ઘરે થી પાંચ મિનિટે દૂર હતી, અને જતા જતા દાદા મને કહાની કહતા હતા. હવે મને એ સ્ટોરીઝ બરાબર યાદ નથી, પણ મને યાદ છે કે મને એ સ્ટોરીઝ બહુ ગમતી હતી.
મને એ ઊકલે ની દુકાન હજી પણ યાદ છે. હું એમના કાઉન્ટર સુધી પહોંચતી નહોતી શકતી, પણ મને ગાંઠિયા અને જલેબી ની સુગંધ આવતી હતી. એ ઊકલે હાર ટાઈમે મને મારું પોતાનું પડીકું આપતા, હંમેશા ભાવનગરી ગાંઠિયા, જે મને ખૂબ જ ગમતું હતું, કેમ કે એ મારો પોતાનો નાસ્તો હતો. ઘર પહોંચીને, મમ્મી, પપ્પા, દાદા અને દાદી જલેબી, ગાંઠિયા અને ચા ખાતા હતા, અને હું મારા ભાવનગરી ગાંઠિયા સાથે ચા અને બિસ્કિટ ખાવતી હતી. હાર સુન્દય સવારે અમે એજ બ્રેકફાસ્ટ કરતા હતા, અને એ મારું ફેવરિટ સમય હતો.
TRANSCRIPT
Мне было лет пять, может, четыре. Моя лучшая подруга в детском саду, Кристина, подарила мне браслет. Господи, как же мне нравился тот браслет. Он был простой, но такой красивый — просто пластмассовый бриллиант на веревке. Однажды, спустя некоторое время, одна популярная девочка в нашем классе (я помню, что ее звали Саша) заметила мой браслет и предложила обмен. Она сказала, что у нее тоже есть красивый камешек, но в форме сердца. Я ее боялась и согласилась на обмен, не понимая, на что я соглашалась. В итоге она просто сняла со своей футболки маленькую наклейку-стразу и дала ее мне. Почему-то в тот момент я ничего не могла ответить, и у меня не нашлось отваги попросить свой браслет обратно. Я до сих пор об этом жалею.
TRANSCRIPT
Mis primos Juan y Rocío vivían con mis tíos en Arizona, San Luis, a unos 800km de la ciudad de Buenos Aires, donde vivía mi familia. De chiquitos, cuando venían a visitarnos, mis papas solían organizar salidas al shopping mall e íbamos todos juntos en un solo auto. No se por qué, no creo que haya una razón exactamente, pero de alguna manera hacíamos entrar 8 personas en un auto. Le decíamos el auto de los payasos, una vez que estacionábamos, empezaban a salir niños y adultos por las 4 puertas y el baúl del auto también. Recuerdo como peleábamos con mi hermanita y mis primos para ver quienes iban a viajar en el baúl! El lugar más incomodo, más oscuro, pequeño, y más peligroso, era el más codiciado por los niños! Creo que gracias a la terapia inversiva del auto de los payasos ninguno de nosotros salió claustrofóbico…
TRANSCRIPT
在我的老家会有骑着三轮车的人在夜里卖馄饨。他们会一边骑车一边敲竹杠,提醒附近的人,他们正在卖馄饨。我总是很喜欢吃那种馄饨,然后我爸爸会从窗口探出头叫住卖馄饨的人“诶,馄饨,这里要一碗馄饨。”然后那个车子会停在我们家楼下给我做一碗馄饨。我会看着他从头到尾做馄饨的全过程。
TRANSCRIPT
Odkąd pamiętam mama zawsze podcinała, goliła włosy tacie. Brała golarkę, stawiała krzesło w salonie i robiła go na jeżyka. Tata zawsze żartował, udawał przy mnie, że go boli, a potem mówił, że wygląda jak komandos. Nazwał to strzyżenie na komandosa. Szukając ostatnio jakiegoś zdjęcia z dzieciństwa znalazłam Taty portret, który zrobiłam jak byłam mała. Nie pamięta jak go robiłam, ale sądząc po jego włosach było to właśnie po jego strzyżeniu na “komandosa” gdyż przykleiłam jego prawdziwe włosy. Teraz jak o tym myślę, to właściwie te chwile wygłupiania się, robienia min wpłynęły na moje własne poczucie humoru i jak wykorzystuje humor w moich ilustracjach i animacjach. Ostatnio nawet znajoma rodziców powiedziała, że widzi mojej sztuce mojego tatę, jego poczucie humoru. Jak widać mój portret z dzieciństwa potwierdza, że jest moją inspiracje. Do dzisiaj się wygłupiamy, a zabawa stała się nie zbędna w mojej praktyce.
TRANSCRIPT
Sou filha única e sempre quis ter um irmão ou irmã. Pedi muito para os meus pais, e, vendo que não ia conseguir, passei a pedir um cachorrinho. Só que minha mãe tinha pavor de animais domésticos e ela que mandava em casa… ou seja, nunca ia conseguir! Mas eu sou persistente e passei a ficar obcecada pelo assunto cachorro. Estudei várias as raças, sabia as características, os prós e contras, comprava revistas sobre cachorro. Ficava louca quando via um cachorro na rua. Segui essa estratégia por uns dois, até chegar no ponto de ter um cachorro imaginário. Não sei como consegui convencer meus pais, mas um dia minha mãe falou: tá bom. Vamos atrás desse cachorro. Foi um dos dias mais feliz que vivi! Eu tinha 12 anos.
TRANSCRIPT
Bibong bibo ako na batang estudyante, at sa marami, mabuti ito na katangian. Ngunit nung lumipat ako ng eskwelahan pang high school, tinignan ako bilang banta at inisaan ako ng mga bago kong kaklase. Naasar daw sila sa akin. Hangga’t nakarating sa teacher advisor namin at naisip ng teacher magpasa ng papel na hinati pahaba - isang side para isulat ng mga kaklase kung anong gusto nila tungkol sakin, at sa kabila anong ayaw nila. Pinasa itong papel sa buong klase, habang ako’y pinalabas ng klasrum, nakatayo, naghihintay. Pagkatapos ay binasa ng teacher yung mga nakasulat sa papel. Naaalala ko pa yung itsura nung papeles – yung isang side, onti, yung kabila, puno. Para sa isang doce años, traumatizing siya. Kahit na nais kong kalimutan, nagiwan ito ng malaki na tuldok sa buhay ko. Iniisip ko nalang na sa kahit anumang grupo, wala dapat isang nainiiwan.